गुरुवार, २७ एप्रिल, २०१७

'सैराट' माणसाबरोबरच्या दोन भेटी




                                                                                                         १३ एप्रिल २०१६







                                                                                            कोल्हापूरवरून पुण्याला येता येता गाडीत गाणी ऐकत होतो.
 हॅालिवूडच्या  'सोनी स्टूडियोज' मध्ये 'सिंफनी ओर्केस्ट्रा' सोबतच्या  त्या 'सैराट' मधल्या  अजय अतुलच्या  गाण्यानं पार नादावून टाकलं होत . म्हंटल  जर्मनीत परत गेल्यावर हा पिक्चर बघायला मिळणं फारच अवघड आहे . म्हणून सैराटचा दिग्दर्शक  नागराज मंजुळेला   व्हॉटस अपवर  मेसेज केला   'आम्हाला  सैराट जर्मनीत , खरतर युरोपात दाखवायची इच्छा आहे . मदत करू शकाल का ?  ' नागराजन  त्याच्या  प्रचंड धावपळीच्या कार्यक्रमातून वेळ काढून  त्याच्या  वारज्यातल्या घरी बोलावलं .


त्याच्या घरचं खरतर ऑफिसचं  वातावरण पूर्णपणे 'सैराटमय ' झालेलं  दिसत होत . नागराजला दीड वर्षांनंतर पुन्हा  भेटत होतो . भरपूर गप्पा झाल्या . त्याच्या बोलण्यात,  खर तर प्रत्येक वाक्यात सैराटच्या  भविष्यातील  यशाबद्दलचा  आत्मविश्वास पुरेपूर जाणवत होता . जर्मनीत/युरोपात  हा चित्रपट दाखविण्यासाठी,  झी स्टूडीओच्या  निखिल  साने सरांशी ओळख करून देण्याबद्दल त्यान सांगितलं . दुपारी दीड  वाजता  नागराजची  FM वर मुलाखत होती आणि त्यासाठी त्याला निघायचं होत . तरीही त्यान आम्हाला दुपारचं जेवण त्याच्याबरोबर करण्याचा आग्रह केला . जेवणाला नाही असं म्हणण्याची सवय नसल्यानं , सरळ भारतीय बैठक ठोकून नागराज बरोबर  मूगाची उसळ , अंडा बुर्जी , मस्त चटणी आणि चपाती अस जेवण चांगलच चेपलं .


सैराट  मधली जोडी  रिंकू राजगुरू (अर्ची ) आणि आकाश ठोसर ( परश्या) ह्यांची तोंड ओळख झाली ( खर तर ह्या गाण्याचे व्हिडीओ मी त्यावेळी फारसे पहिले नसल्यामुळे मी त्या  दोघांना पटकन ओळखू शकलो नाही .  नागराजच्या भाषेतचं  सांगायच   असेल तर ,  राज , आर्यन , आदीत्य ,राहुल सारखे बॉलीवूडचे  चॉकलेटी  हिरो  आणि झिरो साईजच्या हिरॉईनी  बघून सरावलेल्या माझ्या डोळ्याना   'अर्ची ' आणि' परश्या ' विलक्षण  गोड वाटले . नागराज च्याच  'फॅंड्री'तला कलाकार सुरज पवार सुद्धा भेटला .




करमाळ्यातल्या   मळकटलेल्या चेहेरयाची पण स्वच्छ मनाची    गावाकडच्या मातीतली ही  अशी  साधी माणसं   मराठी मनावर  'गारुड '  घालायला सज्ज झालीयेत . ' जेऊर  ते जर्मनी  आणि लांडगेवाडी ते लॉस एन्जेल्स' पर्यंत  आलम  दुनियेतील सगळ्यांना  'याड' लावत असलेला  'सैराट' २९ एप्रिल ला रिलीज होतोय . 



बॉक्स ऑफिसवर  तो   झिंगाट , सुस्साट , बुंगाट , तर्राट  सुटणार आहे हे  २०० %




सैराट च्या यशासाठी सर्वांतर्फे विराट शुभेच्छा !




आपला
अजित रानडे
मराठी कट्टा जर्मनी
https://www.facebook.com/marathikattagermany/
............................................................................................................




                                                                                                                जर्मन डायरी
                                                                                                              स्थळ -फ्रँकफर्ट एअर पोर्ट ...

                                                                                                              २०१४









दमट हवेचा एक ढगाळ दिवस

फ्रँकफर्ट सारख्या बहुभाषिक आणि बहुढंगी शहरात राहायला लागून मला बघता बघता तीन वर्षं झालीयेत ह्यावर अजूनही विश्वास बसत नव्हता . एअर पोर्टच्या लॉबी मध्ये बसून ब्लॅक कफेचे घोट घेत समोर दिणाऱ्या डाऊन टाऊन मधल्या गगनचुंबी इमारती न्याहाळत गेल्या तीन वर्षांचा लेखाजोगा मनात मांडत होतो .

लॅंडिंग करणार्‍या विमानांच्या चाकांचा धावपट्टीवर उतरताना होणार्‍या घर्षणाचा … आणि पल्याडला चाललेल्या विमानांच्या टेक ओफ चा हमिंग साउंड मंदपणे का होईना पण कानावर नक्की आदळत होता .

पण मनात , डोक्यात आणि काळजात एक वेगळच संगीत वाजत होत … ह्या वर्षाच्या सुरुवातीपासून ऐकत असलेल्या 'फॅंड्री' ह्या मराठी चित्रपटाच्या थीम सॉंगच ..

. जीव झाला येडापीसा रात रात जागनं
पुरं दिसभर तूझ्या फिरतो मागंमागनं
जादु मंतरली कुनी , सपनात जागंपनी
नशीबी भोग असा दावला
तूझ्या पिरतीचा हा इंचु मला चावला

गावाकडेच लहानाचा मोठा झाल्यामुळे लहानपणापासून ' हलगी' वाजवलेली खूप वेळा ऐकली होती ... हलगी आणि लेझमीच्या तालावर नाचालोय सुद्धा अगणित वेळा …. पण 'फॅंड्री' मधल्या 'जब्या'च्या हलगीन आणि खर तर ह्या पिक्चरनच ' पार नादावून टाकल होत .

पण ह्या विचारांच्या तंद्रीतून लगेच बाहेर आलो … कारणच तस होत . ज्याची मी तासाभरापासून वाट पाहत होतो तो 'फॅंड्री ' ह्या चित्रपटाचा दिग्दर्शक नागराज मंजुळे समोर आला आणि पुढच्या तासाभरात मी पूर्ण 'फॅंड्री' मय झालो हे सांगायची गरज नसावी . माझ आडनाव 'रानडे ' असूनही दाते , फडके , साने , लेले अशा एकारांती मित्रांपेक्षा 'जाधव , गायकवाड , कांबळे आणि रोड्डे' ह्या बहुजन समाजातील मित्रांबरोबर, तांबडा पांढरा रस्सा आणि मिसळी वरची तर्री पीत मी लहानाचा मोठा झालोय … आणि कदाचित पक्का 'गावठी ' आहे हे लक्षात आल्यावर आमची ' नाळ ' ताबडतोब जुळली . . एअर पोर्ट वरच्या त्या हॉटेलात ' खास लोकल ' काय असेल ते मला जास्ती आवडेल अस नागराज ने सांगितल्यावर ' माझ्या बहुमूल्य ज्ञानाचा खजिना मी रिता केला नसता तरच नवल . पुढच्या तासाभरात मराठी चित्रपट आणि आणि त्यांचे जागतिक चित्रपटसृष्टीतील स्थान ह्यापासून ते विद्रोही मराठी साहित्य संमेलन आणि वि. स. खांडेकर ते ' दया पवार ' अश्या सर्व चर्चा रंगल्या . मराठी भाषेला नवनव्या शब्दांची रसद पुरवण्याच काम हे ग्रामीण महाराष्ट्रानेच केलाय आणि 'शहरी लोक' नाही तर अस्सल गावाकडची मंडळीच मराठी भाषा जिवंत ठेवतील ह्यावर आमच एकमत झाल .

नागराज ची लंडन ची फ्लाईट असल्यामुळे तासाभरात आम्हाला चर्चा आटोपती घ्यायला लागली .मला भेटायला तो इथे थांबला ह्यासाठी त्याचे परत परत आभार मानले

मराठी भाषेला असा एक सुंदर आणि आशयघन चित्रपट देणाऱ्या आणि अतिशय प्रभावीपणे आपला संदेश पोहोचविणाऱ्या ह्या मस्त कलंदर , साध्या , दिलदार मित्राचा निरोप घेतला . ऑफिसला परत जात असताना मनात मात्र ' हलगी ' परत वाजू लागली . ठरवलं की इतके सुंदर मराठी चित्रपट , केवळ मराठीच नाही तर जगातल्या सर्व भाषिक लोकांपर्यंत पोहोचवण्यात आपण खारीचा वाटा उचललाच पाहिजे .

ता क : मंडळी , आज ( ७ नोव्हेंबर २०१४ ) आमच्या इथे 'फॅंड्री' चा शो आहे … सगळे प्रेक्षक जर्मन . कळवेन नक्की त्यांची प्रतिक्रिया  

आपला
अजित रानडे
मराठी कट्टा जर्मनी

















,

रविवार, १९ फेब्रुवारी, २०१७

भिंतीवरच्या फोटोतल्या सुखद आठवणी





आज खरं  तर  कामात बिलकुल लक्ष लागत नव्हतं .  MARKLUEGASTमधली कस्टमर मीटिंग संपवून   KULMBACH च्या त्या निर्जन स्टेशनवर पोहोचलो . दुपारची  साडेचारची  वेळ असली तरी अंधारून यायला सुरुवात झाली होती आणि थंडी चांगलीच 'मी' म्हणत होती . टाइम टेबल पाहिलं तर FRANKFURT च्या ट्रेनला तब्बल तासाभराचा वेळ होता .   स्टेशनच्या बाहेर आलो . आसपास पाहिलं तर जवळच्या एका बिस्तरॉमध्ये दोन चार म्हातारे  हेलन फिशरच गाणं  लावून बेसुरे गात  होते ... मला बघून त्यांच्या हातातल्या बाटल्या उंचावत  हॅलो असं ओरडले .जर्मनीमधल्या आणि त्यातही मध्य पूर्व जर्मनीच्या अशा खेड्यापाड्यात,    गोरीकातडी नसलेला माणूस दिसला हे साले त्याच्याकडे   तो चंद्रावरून आलाय की काय अशा नजरेनं बघतात .  गेल्या पाच वर्षात अशा नजरांना  मी चांगलाच सरावलोय .  मीही त्यांच्याकडे काहीसं  दुर्लक्ष करत शेजारच्या बेकरीत शिरलो  .  फेसबुक उघडून उजवीकडच्या  today's birthdays कड  नजर टाकली . .. तिचा बर्थडे दिसतो का ते पाहिलं ... पण तो नव्हता ... दिसण्याची शक्यताच नव्हती ...कारण फेसबुकवर ती कधी नव्हतीच . कदाचित तिला गरजही नसावी फेसबुकवर येण्याची . .. कारण फेसबुकवरच्या आभासी चेहऱ्यांच्या पलीकडचं जग कसं  वाचायचं असत हे तिला चांगलाच अवगत होतं  . ... इतक्यात  बेकरीच्या  त्या म्हाताऱ्या जर्मन  मालकिणीनं  एक छानसं स्मित करीत  कॉफी  आणि क्रोझा  आणून ठेवलं .... ब्लॅक कॅफेचे दोन घोट गळ्याखाली   रिचवले ... .  आणि बाहेरच्या झोंबणाऱ्या    थंडीत वाफाळणाऱ्या   कॅफेचे घोट घेता घेता , परत  परत तिचा चेहरा समोर येऊ लागला . ... आणि मन कैक वर्ष मागे जाऊ लागलं

''कोल्हापूर जिल्ह्याच्या एका टोकाला असलेल्या , 'कापशी ' ह्या छोट्या खेड्यातल्या  शाळेतल्या  मुलांना शिकविण्यात तिने आयुष्यातली  उणीपुरी तीस  वर्ष काढली .

'कापशी'   हे खर  तर स्वराज्याच्या दौलतीचे , छत्रपतींचे  सेनापती , संताजी घोरपडेंचं गाव ... त्यामुळं   त्याला ' सेनापती कापशी ' असच नाव पडलं .
तिच्या घरासमोर गावातलं  तळ , घोरपडे सरकारांचा भलामोठा वाडा आणि जवळच गावातलं मंदीर ...गावाच्या मावळतीला आणि दक्षिणेला लहानमोठे डोंगर ... अठरापगड जातीच्या ह्या गावात आपल्या मुलानं  कुणाशी खेळावं आणि कुठे भटकावं ह्यासाठी तिन  त्याला कधीच आडकाठी केली नाही . ..

गावातल्या गणेश मंदिरामागच्या शिंदेबाईच्या वर्गात   न  जाणाऱ्या  स्वतःच्या मुलाला अधूनमधून फटके द्यायलासुद्धा कमी केलं नाही .

तळ्याजवळच्या चांभाराच्या मुलाला  आपल्या पोटच्या पोराप्रमाणे , स्वतःच्या मुलाबरोबर  घरी जेवायला घातलं  आणि त्याला शिकवलंसुद्धा ... खेड्यातले  जुन्यापुराण्या प्रथांमध्ये गुरफटून गेलेले  आजूबाजूचे त्यावेळचे ते लोक काय म्हणतील ह्याबद्दल काडीचाही विचार न करता . ..

गणित आणि विज्ञान हे तिचे आवडीचे विषय ... आणि वर्गातल्या टगेगिरी करणाऱ्या  आणि 'ढ ' मुलांना ते कसे समजतील ह्याकडं  तिचा अधिक  कटाक्ष . आजच्या घडीला  , 'आम्ही बाईंचा वर्ग  कधी चुकवायचो नाही '  असं  सांगणारे  विद्यार्थी   शेकड्याने भेटतील  .

पुढे 'कापशी' सोडून  'निपाणीला 'आणि निवृत्तीनंतर  कोल्हापूर   असा  आयुष्याचा प्रवास झाला तरी एक गोष्ट कायम राहिली  ... ती  म्हणजे रक्तात भिनलेली  'मास्तरकी '   ... सकाळपासून अखंड राबता असणाऱ्या कोल्हापूरच्या त्या  घरात    माणसांची  'आयुष्याची   शिकवणी 'घेण्याचे  मोफत क्लास  दिवसरात्र सुरु असायचे .... सारे विद्यार्थी  त्या अनुभवसागरात न्हाऊन निघायचे आणि परत परत यायचे ....    जनसंपर्क तर अफाट  .... स्टेशनवरच्या हमालापासून ते  कोर्टाच्या न्यायाधीशापर्यंत ....

केवळ आर्थिक परिस्थितीमुळ , त्यावेळच्या इंटरसायन्सला  उत्तम गुण  मिळवूनसुद्धा , कुटुंबाची , खरतर लहान बहीण भावंडांची जबाबदारी असल्यामुळे , बी जे  मेडिकलला जाऊन डॉक्टर नाही होता  आलं   आणि  आयुष्य छोट्या गावात काढायला लागलं , ह्याची रुखरुख तिच्यापेक्षासुद्धा ... डॉक्टर होऊन देशात परदेशात खोऱ्याने पैसा ओढणाऱ्या तिच्या वर्गमैत्रिणींना जास्ती होती ''


.....

Sonst noch etwas?  ( अजून  काही  हवय  का ?)   असं  त्या  बेकरीच्या मालकिणीनं  दोनदा तरी विचारलं  असेल ... भानावर आलो .   आठवणींच्या घराचं   दार बंद केलं  ..  जिच्याबद्दल इतका वेळ विचार करत होतो आणि जिचा आज वाढदिवस होता ती माझी    आई   , सहा  महिन्यांपूर्वीच   भिंतीवरच्या फोटोच्या फ्रेममध्ये जाऊन बसली होती . 


बेकरीच्या  बाहेर पडलो ... आणि स्टेशनकडे  झपाझप चालू लागलो ... गडद अंधार पडला होता .... वारा सुद्धा भणाणत  होता .... आणि पावसाचे  हलके शिंतोडेही अंगावर पडले .. समोरच फ्रँकफर्ट ला   जाणारी ट्रेन लागली  होती  त्यात चढलो . 

आणि  एप्रिलमधले ते सगळे दिवस परत आठवले .  आई गेली  त्या आसपास  , एप्रिल २० १६ मध्ये , खरंतर   मी   जर्मनी आणि   आसपासच्या काही देशात   ''  सैराट ''  ह्या मराठी चित्रपटाचे शोज  करण्याच्या पळापळीत होतो . ६ ते ७ ठिकाणी झालेल्या शोमध्ये थोडेसे पैसे मिळाले असतील . पण ठरवलं  ,त्यात थोडी भर घालून आईच्या नावाने  एक शिष्यवृत्ती सुरु करू ...  ... . पहिल्या येणाऱ्या हुशार विद्यार्थ्यांसाठी  नाही तर ... 'आयुष्यात सैरभैर झालेल्या आणि सैराटपणे वागणाऱ्या   विद्यार्थ्यांसाठी '...  अशा विद्यार्थ्यांना त्याचा काही फायदा झाला तर नक्कीच चांगलं .  जर्मनीत आल्यावर गेल्या चार पाच  वर्षात काहीना काही कारणांमुळे मी आईला इकडे आणू शकलो नाही , ही सल आयुष्यात कायमच राहील.  

तिच्याच गावाच्या शाळेत  ,  तिच्याच नावाची अशी    एखादी शिष्यवृत्ती ...तिला एक छोटीशी श्रद्धांजली ठरू शकेल का ?  माहिती नाही ...